21 Maiatza, 2019
17 urte zituen Pomairetik, bere Txile maitetik, joan zenean. 17 urte daramatza handik kanpo. Bakarrik, beti bakarrik. Etsipenez oroitzen zituen familia eta alaba, laurogei urtetik gorako amonaren ahizpa baten eta lehengo ohiturak zituzten gurasoen zaintzapean utzitakoa. Etsipenez oroitzen zituen. Etsipenez.
Eta goiz hartan, «loreontzian» ur beroa jarri, belarrari azukre-koilarakada batzuk bota eta eskuetan, kontu handiz, bonbilla hartzen ari zela, nostalgiaz gogoratu zituen gaur egun bere lana duen horretara ateak zabaldu zizkion ikastaro hartako lehen egunak. Matea bezala. Askok diote orbaintzeko eta estimulatzeko ahalmena duela mateak eta beretzat orbaintzailea eta estimulatzailea izan da 17 urteren ondoren, bakarrik, beti bakarrik ibili ondoren, zazpi hilabete luzean, eskolara puntu-puntuan joatea, trebatzea, ezagutzak eskuratzea.
Ahora se levanta cada mañana temprano, coge el autobús que la traslada al centro de esa ciudad que se le antojaba tan extraña y hostil cuando llegó, y con una sonrisa sentida atraviesa la puerta de la residencia de mayores. Un nuevo día comienza. Acompañada, ahora acompañada.
Estas son las cosas que dan sentido a nuestro trabajo. Gracias Agustina.